Ölümünün 8.yılında saygıyla anıyoruz...

Sana baktığımda uykuya dalmış olan aşkı görüyorum,
gitarım sessizce ağlamaya devam ederken
yere baktığımda, süpürülmesi gerektiğini görüyorum,
gitarım hala sessizce ağlamaya devam ederken
neden sana kimse aşkını nasıl ortaya çıkartman gerektiğini anlatmamış ki
seni kimsenin kontrol altına alabileceğini zannetmiyorum
seni sadece alıp satıyorlar
dünyaya baktığımda dönmekte olduğu dikkatimi çekiyor
gitarım sessizce ağlamaya devam ederken
seni nasıl yolundan saptırdıklarını bilemiyorum
aynı zamanda sapıklaştırdıklarını
seni nasıl alt üst ettiklerini bilemiyorum
hiç kimse seni uyarmadı mı
Sana baktığımda uykuya dalmış olan aşkı görüyorum,
gitarım sessizce ağlamaya devam ederken
sadece sana bakıyorum,
gitarım hala sessizce ağlamaya devam ederken



İşte doğuyor güneş
İşte doğuyor güneş ve herşey ne kadar güzel
Minik sevgilim,uzun,soğuk ve yalnız bir kıştı
Minik sevgilim,sanki yıllardır buradaymış gibi
İşte doğuyor güneş
İşte doğuyor güneş ve herşey ne kadar güzel
Minik sevgilim,tebessümler dönüyor tekrar yüzlerine
Minik sevgilim,sanki yıllardır buradaymış gibi
İşte doğuyor güneş
İşte doğuyor güneş ve herşey ne kadar güzel
Güneş,güneş,güneş işte doğuyor
Minik sevgilim hissediyorum buzun yavaş yavaş eriyişini
Minik sevgilim,sanki yıllardır böyle aydınlıkmış gibi
İşte doğuyor güneş
İşte doğuyor güneş ve herşey ne kadar güzel

8 yıl oldu. Ama insanların sana hayranlığı bitmedi, hala milyonları etkiliyorsun. Rahat uyu George kalbimizdesin...

Can Dündar 'ın güzel bir yazısını eklemek istiyorum:



Son zamanlarda gördüğüm en iyi filmin, "Karanlıkta Dans"ın bir türlü gözümün önünden gitmeyen muhteşem sahnesi:
Bir tren köprüsünde Jeff, körlüğün eşiğindeki Çek mülteci Selma Jezkova'ya sorar:
"- Görmüyorsun değil mi?"
Kısık gözlerle sımsıcak gülümser Selma ve şarkısını söyler:
"- Görecek ne var? En iyi dostunca öldürülen adamı gördüm. Yaşanmadan biten yaşamları... Görülecek bir şey kalmadı. Bu kadarını gördüm... fazlası açgözlülük olurdu".




* * *


İngiliz bulvar gazetelerinde efsanevi Beatles'ın gitaristi George Harrisson'ın kansere yenildiğini okuyunca anımsadım bu sahneyi...
"Beynindeki kanserli tümör tüm vücudunu sardı. 5 aylık ömrü kaldı" diyordu gazeteler...
İtalya'daki evine çekilmiş ve bir dostuna "Bu kez savaşı kaybettim" demişti; "...artık ölüme hazırım".


* * *


John Lennon - Paul McCartney buluşmasından sonra katılmıştı gruba George Harrisson...
1950'lerin sonlarında Liverpool'da işe koyulmuşlardı. En büyükleri 23 yaşındaydı. Kötü gece klüplerinde rock çalıyorlardı. Lennon'a göre en iyi çalışmalarıydı onlar...
Savaş bittiğinde doğup 1960'larda gençliğini yaşayan kuşak, öfkesinin müziğini Beatles'ta bulmuştu. Ama müzik endüstrisi, bu öfkeyi kontrol altına almakta gecikmedi. Bir gün Brian Epstein girdi hayatlarına; hepsine tek tip elbiseler dikti. Spotlar altında ehlileştirip Elvis'le yarışa itti.
Artık kendi rüzgarında sürüklenen bir efsaneydi Beatles... Bu rolden ilk sıkılan John Lennon oldu:
"Büyüdük, çok büyüdük, ama tükendik de.... Daha ilk turneye çıktığımızda müziğimiz ölmüştü. Boktan hissediyorduk kendimizi... 2 saat rock yapmak yerine her gece 20 dakika aynı şeyi çalmak işimize gelmişti. Birer müzisyen olarak hiçbir zaman gelişememiş olmamızın nedeni budur. Başarmak uğruna kendimizi öldürmüştük".


* * *


Grubun dağılmasına yakın, Lennon - McCartney rekabetinden her nasılsa sıyrılıp Beatles'in en güzel bestelerinden birkaçına imza attı Harrison... "Something" gibi...:
"Kıpırdanışında bir şeyler / beni benzersizce cezbeder /
Bana asılışında bir şeyler.../
İstemiyorum şimdi onu bırakmayı/ Biliyorsun, nasıl inandığımı..."


* * *


Sonra Beatles, dostların ihanetinden, yaşanmadan yiten yaşamlara kadar her şeyi gördü ve görecek bir şey kalmayınca dağılıp gitti zamanın rüzgarında...
John Lennon bir suikastte öldü.
Kalan 3'lü, ondan kalan bir teyp kaydından, 1994'te bir "son şarkı" yaptı.
Şarkının adı "Kuş kadar özgür"dü.
"Tarih oldu" denirken, geçen yılki antoloji albümüyle 20 yıl sonra yeniden müzik listelerinin zirvesine oturdu Beatles...
Ve geçen hafta George Harrisson "Kanserden ölecek" haberlerinden sonra ilk kez çıktı ortaya... Avurtları çökmüş yorgun bir yüzle yalanladı öleceği söylentilerini...


* * *


"Karanlıkta Dans"ın finalini anımsadım bu kez de...
Müzikallerde son şarkı çalmadan salondan çıkan ve böylece filmin hiç bitmediğine inanan Selma'yı oynayan Björk'ün, darağacında çığlık çığlığa şarkı söylediği o inanılmaz finalden sonra perdede beliren iki satırlık yazıyı:
"Bu son şarkı diyorlar;
Çünkü bizi tanımıyorlar.
Sadece biz izin verirsek son şarkı olur..!"

http://www.candundar.com.tr/index.php?Did=2109

seviyorum çok.
gitarının melodisine kapıldığım, sakinliğine ulaşmaya çabaladığım, olgunluğunu takdir ettiğim, gülüşüne aşık olduğum, hayatımda sesini en çok duyduklarımdan biri olan adamın ölümünün 8. senesi.
arkadaşımın ölümünün 8. senesi.
seviyorum çok.hala.

Hindistan öğretileri, Liverpool'da, Hamburg'da öğrendikleri, deneyimleri ve sınırsız müzik yeteneği...
John'un grubuna girebilmek için otobüste çıkarır gitarını, en iyi çalabildiği parçayı çalar George. Paul demişti John'a, "Bu çocuk yetenekli" diye. Şimdi imrenerek baktığı adamın karşısında çalacaktı gitarını. Her ne kadar günlerdir yanlarında gezse de gruba dahil olma düşüncesi, büyük ihtimalle korkutmuştu onu. Ancak umduğu gibi olur; John, onun gitar çalışından etkilenir.
Soğuk bir gündür, hiç olmadığı kadar soğuk. Apple binasında o vardır, John, Paul, Ringo ve diğerleri. Uzun süredir üstünde çalıştığı şarkılar albümleri dahil edilmiyordu. Kayıtlarına George Martin yeterli ilgiyi göstermiyordu -ki Paul, George Martin olmadan neredeyse hiçbir kayda girmiyor, o olmadığı zamanlar ne yapacağı hakkında endişeleniyordu. John da çoğu kaydına gelmiyordu. Sanki hala 10 yıl öncesiymiş gbi John ve Paul tarafından "küçük kardeş" olarak görülüyordu. Bu yüzden o kadar çok şarkısı birikmişti ki, bunlarla üçlü albüm çıkarabilme olanağı vardı. Bu olanağı da gerçekleştirdi. John'un ve kendisinin önderliğinde The Beatles tam anlamıyla "boşanır" ve her biri farklı hayatlara başlar.
Ölümünden kısa süre önce Hindistan'a gider. Yıllar önce kendisini bulur bu felsefe, spritüel olarak tamamlar George'u. İbadetini gerçekleştirir, az zamanı kaldığını bile bile...
8 yıl önce, gider buradan. Ama belki de burada hâlâ, kara bir at olmuş belki de. Hatta en sevdiği gitarlarından biri olarak katılmıştır bu döngüye. Kim bilir.
Gitarı ağlıyor hâlâ fakat güneş de doğuyor. Değil mi?